İkilem

Bir süredir "neden yazamıyorum" sorunuyla karşı karşıyayım. Sanırım Türkçe yazamıyorum. Yazmak istediklerim aklıma geliyor, kuruyorum, ama düzgün (veya beni tatmin edecek) bir şekilde bloga iletemiyorum.

Bir çocuğu ikilemde bırakmak onun karakter gelişimi açısından doğru mu değil mi? Bir süredir Arda ile çok yaşıyorum bunu. Sonuncusu bugün oldu:

Dört gündür hasta olan Arda'yı, toparlansın, halsizliği geçsin diye okula da göndermiyordum. Sıkıntıdan patlıyor tabi - bütün gün televizyon karşısında (çünkü - süper alternatif - bilgisayar oynayacak bile hali yok) "naapsam da yapsam rım rım rım" diye söyleniyor... Bugün gerçekten toparlandı sanki, ben eve geldikten bir süre sonra (okulda kitap fuarı - tamamen ayrı bir giriş konusu olacak bu belli) bahçede arkadaşlarının oynadığını duydu. "Ben de inmek istiyorum" dediğinde, biraz da sertçe, "in istersen ama hastalıktan yeni kalktın, ödevini yapacak halin yok, inip oynayacaksan oyna ama tekrar hasta olursan Şubat tatilinde bizimle geleceğine anneannenlerde kalırsın" dedim.

Keşke (öyle) demeseydim diyorum şimdi. Önce böğüre böğüre, sonra mızlana mızlana uzun uzun ağladı... Ağlamasının sebebi: "bahçeye inmek istiyorum, ama inmemem gerektiğini biliyorum. İnmemeye karar vermeme rağmen inmek istemeye devam ediyorum." Böyle de ifade yeteneği yüksek bir çocuk bu.

Bu kararı ona bırakmakla hata mı ediyorum? "Hayır inmeyeceksin" desem, belki yine ağlayacak, üzülecek, ama sonuçta benim yaptırımım olduğu için kendi içinde ikilem yaşamayacak.... Bir yandan da, şimdiden hayatta bir çok karar verecek, bu kararların sonuçlarına katlanmayı örenecek, şimdiden hazırlık olsun diyorum...